Reina Ramirez - Rozdział drugi

        Po długim i ciężkim dniu dowlekłam się w końcu do domu. Zmęczona, zrzuciłam szpilki i poszłam do łazienki napuścić wody do wanny. Lupe przywitała mnie pod jej drzwiami. Schyliłam się i wzięłam ją na ręce, chowając twarz w jej jedwabistym szarym futerku. Moja kotka jak nikt inny potrafiła ukoić zszargane nerwy takiej rozchwianej histeryczki jak ja. Widok tej dziewczyny w ciemnym, cuchnącym zaułku był naprawdę okropny. Dawno nie widziałam tak rozległych ran. I to u kogoś tak młodego, kogoś kto dopiero zaczynał swoje życie.

         Nie żebym była jakoś przyjacielsko nastawiona do Nocnych Łowców, ale mimo wszystko widok jej martwego, zaszlachtowanego ciała przyprawił mnie o mdłości. Nawet jej nie powinno spotkać coś takiego.

         Gdy wanna napełniła się parującą wodą, zrzuciłam ubranie i dodałam trochę pachnącego pomarańczami olejku, który dostałam w prezencie od babci. Zanurzyłam się po szyję, wzdychając z ulgą, gdy gorąca woda zaczęła rozluźniać moje napięte od stresu mięśnie. Nie dość, że Dan grał mi na nerwach i doprowadzał do szału w biurze, to jeszcze musiałam wplątać się w morderstwo. Zamknęłam oczy, wzdychając cicho. Intensywny zapach olejku rozszedł się w powietrzu, kojąc moje zmysły. Jako półdemon potrzebowałam choć jednej chwili wytchnienia w ciągu dnia, inaczej mój przeciążony informacjami i wrażeniami umysł zaczynał strajkować. Z tego powodu rachunki za wodę płaciłam nieco większe, ale przynajmniej mój spokój ducha był niezakłócony a umysł działał na najwyższych obrotach.

         Do kąpieli przydałaby się lampka wina. Szkoda, że nie pomyślałam o tym zanim wlazłam do wody. Spojrzałam na Lupe, która od zawsze zdawała się wiedzieć co dzieje się w mojej głowie. Czasem podejrzewałam, że sama jest jakims magicznym stworzeniem, które przybrało postać kotki i już zostało w moim życiu.

 - Kiciu, wiesz o czym teraz myślę?

         Lupe przekrzywiła łepek i miauknęła.

 - Dokładnie tak. O przystojnym facecie, który zrobiłby mi masaż stóp.

         Gdybym miała więcej rozumu, wiedziałabym żeby tego nie mówić. Sekundę później okno do mojej łazienki podjechało do góry i pojawiła się w niej twarz, a dokładnie czyjś kosmaty, włochaty i uzbrojony w garnitur zębów pysk ze świecącymi żółtymi ślepiami.

 - AAAAAAAAAA!!! Kim ty, u diabła, jesteś i co tutaj robisz?! – wrzasnęłam zszokowana, zagarniając jak największe ilości piany, żeby zakryć się przed pałającym spojrzeniem owych wyżej wymienionych ślepi.

 - Spokojnie – odezwał się nieznajomy, choć tak naprawdę zabrzmiało to jak warkot. Z tego szoku ledwie udało mi się rozróżnić poszczególne słowa. – Przyszedłem tu bo wiem, że możesz mi pomóc.

         Zamrugałam ze zdumienia, zbierając szczękę z podłogi. Na moich oczach kosmaty łeb zmienił się stopniowo w ludzką głowę. Ciemne futro zastąpiły czarne włosy, żółte ślepia zielone oczy, a zębaty pysk długi, prosty nos i wygięte w kpiącym uśmieszku pełne usta.

         Nieznajomy usiadł na parapecie i spojrzał na mnie z ukosa. Jego intensywne spojrzenie świdrowało mnie na wylot. Choć siedziałam w tej przeklętej wannie zupełnie naga, miałam wrażenie jakby wilkołak rozbierał mnie wzrokiem. Dreszcz podniecenia przebiegł mi po skórze. Gdy zorientowałam się, że to faktycznie podniecenie, wymierzyłam sobie mentalny policzek. Chyba kompletnie oszalałam.

 - Pomóc? – spytałam, zezując w stronę ręcznika leżącego niecałe pół metra ode mnie. – W jakim sensie?

         Szkoda, że mojego brata nie było akurat w domu. On by wiedział jak grzecznie wyprosić tego pana za drzwi.

 - Znalazłem ogłoszenie w gazecie. Z adresem twojego biura detektywistycznego – powiedział, również zezując w kierunku ręcznika. Gdy przeniósł spojrzenie na mnie, wbrew swojej woli poczułam jak lekki rumieniec pokrywa moje policzki.

 - W jakiej znowu gazecie? – spytałam idiotycznie, wiercąc się nieswojo. Albo mi się zdawało, albo zielonooki Pan Wilkołak pożerał mnie wzrokiem. Dziwne, bo znał mnie od zaledwie pięciu minut.

         Cóż, chyba jego gatunkowi wszystko jedno czy to pięć minut czy pięć godzin.

 - W Paranormalnym Tygodniu. Kojarzysz? – spytał, ale widząc kompletne niezrozumienie w moich oczach machnął lekceważąco ręką. – Nieważne. Pomożesz mi? Zamordowano moją przyjaciółkę.

         Przymknęłam na sekundę oczy, zbierając myśli do kupy.

 - Pomogę. Tylko najpierw podaj mi ręcznik.

         W tej chwili zgodziłabym się na wszystko byleby tylko móc się czymś zakryć.

         Nieznajomy wstał z gracją z parapetu i dopiero wtedy dostrzegłam jak bardzo był wysoki. I umięśniony. I przystojny. Mówiłam już jaki był wysoki?

         Sapnęłam w duchu, zupełnie nieprzygotowana na taki widok.

         Pan Wilkołak schylił się i podniósł ręcznik z wyłożonej kafelkami podłogi. Wszystkie mięśnie pod jego opaloną skórą przesunęły się pod wpływem tego ruchu. Na wszystkie zastępy niebieskie Archanioła Michała, jakim cudem taki przystojniak wylądował w moim domu?

         Spojrzałam na ręcznik w jego dłoni, a potem na niego.

 - Chyba nie myślisz, że wyjdę teraz z wanny, co?

         Jedna ciemna brew podjechała do góry.

 - Widziałem już wiele w swoim życiu. To też jakoś zniosę.

         Bezczelny typek! Zmrużyłam oczy. No dobra, gorący bezczelny typek.

         Pstryknięciem palców otworzyłam drzwi do łazienki. Nieznajomy obejrzał się przez ramię w ich stronę, okazując w końcu nieco zdziwienia. Uśmiechnęłam się z satysfakcją.

 - A teraz wyjdź. Proszę – dodałam, wyciągając dłoń po ręcznik i czekając.

         Rzucił go w powietrze, a ja złapałam nim zdążył wpaść do wody. Zerknął na mnie po raz ostatni i wyszedł. Gdy tylko drzwi się za nim zamknęły, wypuściłam przez zęby całe wstrzymywane powietrze i wyskoczyłam z wanny jak oparzona, czym prędzej wycierając się do sucha. Lupe przyglądała się moim wariackim wygibasom z przekrzywionym łepkiem. Mogłabym przysiąc, że w jej oczach błysnęło politowanie.

 - Wiem, wiem – mruknęłam pod nosem, zbierając włosy w kok. – Myślisz, że kompletnie oszalałam. Facet wpada tu jak gdyby nigdy nic, a ja dostaję białej gorączki na jego widok. – Złapałam szlafrok, założyłam go i zawiązałam ciasno w pasie. – Ale nie martw się. Wykopię go stąd jak tylko nadarzy się okazja.

         Okazało się jednak, że rzeczywistość nie była taka prosta jak bym chciała.

     Wilkołak zdążył rozgościć się już w mojej kuchni i popijał piwo z puszki znalezionej w lodówce. Postanowiłam nie komentować tego w żaden sposób. Ograniczając się jedynie do wysoko uniesionych brwi, wparowałam do kuchni. Lupe podążyła za mną, głośnym miauczeniem domagając się jedzenia. Nasypałam jej karmy, którą Michael zostawił w szafce pod zlewem, i nalałam mleka do miseczki. Gdy moja kotka zabrała się do jedzenia, ja odwróciłam się w stronę nieznajomego z dłońmi wspartymi na biodrach.

 - Skoro chcesz żebym ci pomogła, to opowiedz coś więcej o tym morderstwie – powiedziałam, podchodząc do ekspresu i nalewając sobie kawy. To już chyba siódma dzisiaj.

 - Wczoraj znalazłem w zaułku ciało swojej przyjaciółki. Strasznie pokiereszowane. Wszędzie było pełno krwi. Paskudna sprawa.

 - Ona też była wilkołakiem? – spytałam, upijając łyk gorącej kawy.

         Nieznajomy skinął twierdząco głową. Ciekawe. Ja wczoraj również natknęłam się na ciało, tyle że Nocnej Łowczyni.

 - Przyjrzałeś się ciału?

         Po twarzy nieznajomego przemknął cień bólu. Przełknęłam kolejny łyk, zastanawiając się jak bliska była to przyjaciółka i ile mogła dla niego znaczyć.

 - Tak. Było okaleczone. Zabójca zostawił na nim nakłucia jak po ukąszeniu wampira.

       Zmarszczyłam brwi. Dziwne. Nocna Łowczyni została podziurawiona jakimś ostrym narzędziem, prawdopodobnie nożem, co wcale nie pasowało do obrażeń wilkołaczki. Jak te dwie zbrodnie mogły się ze sobą łączyć? Pod warunkiem, że faktycznie się łączyły. Jedynym wspólnym mianownikiem był jak na razie fakt, że w obu przypadkach ofiary nie były stricte ludźmi. Potomek Raziela, Nefilim, i wilkołak.

 - Nakłucia jak po ukąszeniu wampira? To znaczy, że to nie był wampir?

         Pan Przystojniak przekrzywił głowę w bok zupełnie jak moja kotka.

 - Na pierwszy rzut oka to wygląda jak sprawka wampira – powiedział powoli – ale nie wyczułem jego zapachu.

         Otworzyłam szeroko oczy, przyglądając mu się z wyraźnym zaciekawieniem.

 - To wampiry mają swój zapach? – spytałam, odstawiając pusty kubek do zlewu. Żeby to zrobić, musiałam podejść bardzo blisko niego i prawie otarłam się o jego dłoń, którą oparł na krawędzi kuchennego blatu. Z jego wielkiego ciała biło przyjemne ciepło, przyprawiając mnie o rozkoszny dreszcz. Jako półdemon urodzony w Hiszpanii uwielbiałam gorąco, a ten facet był równie gorący co wrząca, czarna kawa w moim ekspresie.

 - Owszem – zgodził się, marszcząc nos. – Wyjątkowo nieprzyjemny.

         Jego mina wystarczyła mi za potwierdzenie, że rzeczywiście tak jest.

 - Gdzie znajduje się teraz ciało?

         Wiedziałam, że pytanie może być trochę obcesowe, ale skoro miałam zaangażować się w to śledztwo, potrzebowałam jak największej ilości dowodów.

 - Zabrałem je do siedziby sfory. Obcy nie mają tam jednak wstępu.

         Utkwiłam w nim zdziwione spojrzenie.

 - To niby jak mam je obejrzeć?

         Na usta Pana Przystojniaka wypłynął krzywy uśmieszek. Aż korciło mnie żeby go z nich zetrzeć. Co za arogancki typ, słowo daję.

 - A kto powiedział, że jesteś obca? – powiedział, podchodząc bliżej i wyrzucając pustą puszkę do kosza stojącego zaraz obok mnie. – Przecież już się znamy – odparł, od stóp do głów lustrując mnie intensywnym spojrzeniem zielonych oczu. – Jeszcze nigdy nie zawierałem znajomości w tak interesujących… - urwał na chwilę, szukając odpowiedniego słowa, co oczywiście nie przeszkadzało mu zupełnie gapić się na mnie jak na wyjątkowo soczysty kawałek steka - …okolicznościach – dokończył, mając pewnie na myśli fakt, że zastał mnie kompletnie nagą w mojej własnej wannie.

         Odchrząknęłam głośno, wracając do rzeczywistości.

 - No cóż, ja również – przyznałam, czując się całkiem bezbronna w obecności wielkiego faceta, wyglądem i wzrostem przypominającego szafę dwudrzwiową stojącą w moim przedpokoju. Z tak bliska wyczułam zapach bijący z jego ciała i aż w głowie mi się zakręciło. Zawsze wydawało mi się, że wszystkie wilkołaki cuchną mokrym psem, ale ten tutaj pachniał skórą, wilgotną ziemią i nutą jakiegoś cytrusowego mydła. Cytrusowe mydło? Chyba już nic mnie nie zdziwi.

         Najbardziej jednak w jego zapachu podobało mi się to, że pachniał… słońcem. Otworzyłam szeroko oczy. Wilkołaki to nocne stworzenia, więc czemu akurat przyszło mi to na myśl? Nie miałam pojęcia, ale moja gorąca hiszpańska połowa wręcz pławiła się w cieple emanującym z tego wielkiego faceta. Prawie zamruczałam z przyjemności gdy wyczułam jego słoneczną aurę. Nic nie działało na mnie lepiej niż słońce i ciepło.

 - W takim razie zaprowadzę cię tam żebyś mogła zbadać ciało – powiedział hipnotyzującym głosem, i gdybyśmy nie rozmawiali o trupach, pewnie uznałabym tą rozmowę za wyjątkowo intrygującą.

         W końcu nie co dzień wilkołak nachodzi was we własnym domu.

 - To ja już sobie pójdę – dodał, odsuwając się nieco, a mnie momentalnie zrobiło się chłodniej.

         Gdy nieznajomy podszedł do drzwi i położył rękę na klamce, odzyskałam wreszcie głos.

 - Hej, zapomniałeś powiedzieć jak masz na imię – zawołałam za nim, sama nie wiedząc po co to robię.

         Spojrzał na mnie przez ramię, uśmiechając się.

 - Gabe.

         I to mówiąc, wyszedł, starannie zamykając za sobą drzwi.

         Skołowana, osunęłam się na krzesło. Los cię nie oszczędza, pomyślałam w duchu, gapiąc się na drzwi. Wtedy zobaczyłam skrawek papieru leżący na wycieraczce. Unosząc ze zdumienia brwi, podeszłam bliżej i podniosłam go. Na złożonej kartce widniały tylko dwa zdania, po przeczytaniu których cała krew odpłynęła mi z twarzy.

„Mam twojego brata. Pandemonium, jutro wieczorem”.

         Zacisnęłam mocno powieki, kompletnie nie rozumiejąc o co chodzi. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że Michael przez cały dzień nie dawał znaku życia. Coś musiało mu się stać w drodze do pracy. Osunęłam się ciężko na podłogę, zaciskając dłoń na liściku. Do głowy nie przychodził mi żaden powód, dla którego ktoś mógłby zrobić coś takiego. Poczułam kłucie pod powiekami, ale wściekłym mruganiem szybko odpędziłam niechciane łzy. Zalała mnie fala wściekłości. Ktoś, kto porwał mojego brata, popełnił bardzo poważny błąd.

***

Postawiłam kołnierz płaszcza, ochraniając się przed zimnym wiatrem, i ruszyłam w stronę Pandemonium. Kolejka była długa jak zawsze, ale jakims cudem udało mi się wślizgnąć do środka niezauważoną. Wiadomo, zdolności demona na coś się w końcu przydają.

            W środku zdjęłam płaszcz i rozejrzałam się powoli dokoła, szukając niewysokiej blondynki. Dostrzegłam ją w pogrążonym w półmroku boksie oddzielonym od sali cienkim przepierzeniem. Ruszyłam w tamtą stronę, mijając po drodze tańczące pary.

            Z lekkim wahaniem wsunęłam się do środka i spojrzałam dziewczynie w oczy.

 - Dostałam twoją wiadomość – powiedziałam bez żadnych ogródek.

 - Co za ulga – odparła z sarkazmem.

 - Dlaczego spotkałyśmy się akurat tutaj? Mogłaś wybrać inne miejsce – rzuciłam. – Na przykład moje biuro.

 - Lubię publiczne miejsca.  – Widocznie nie chciała dać mi przewagi przebywania w znajomym otoczeniu, gdzie czułabym się bezpieczniej.

 - Strasznie jesteś skryta – mruknęłam, chcąc mieć to już za sobą.

 - Nie przyszłam tu o tym gadać. Znasz już cel mojej wizyty, nieprawdaż ? – prawie warknęła.

 - W liściku napisałaś, że został porwany. Rozumiem, że przez ciebie. Nie rozumiem tylko dlaczego.

            Prawda była taka, że kompletnie nie rozumiałam z jakiego powodu mogłaby to zrobić.

 - Zauważyłam, że śledzisz mnie od jakiego czasu. Domyślasz się, że to ja zabijam. Nie chcemy, żeby to wyszło na jaw.

 - My? To jest was więcej? – zainteresowałam się nagle.

            W oczach dziewczyny dostrzegłam natychmiastowe zdenerwowanie. Chyba powiedziała o jedno słowo za dużo.

 - To naprawdę nie jest twoja sprawa. Zaraz przestanę być miła – rzuciła zgryźliwym tonem.

 - To jest moja sprawa – powiedziałam z mocą. – Masz mojego brata, choć nic takiego ci nie zrobił.

 - Nie znasz powiedzenia „Po trupach do celu”?

 - Chcesz go zabić? – spytałam zszokowana.

Na taką niespodziankę nie byłam przygotowana.

 - Jeśli będzie taka potrzeba – odparła całkiem spokojnym tonem, który przeraził mnie jeszcze bardziej.

 - Czyli co mam według ciebie zrobić? Dać sobie z tym spokój? Pozwolić ci dalej zabijać niewinnych ludzi i inne stworzenia?

 - Też byś tak robiła, gdyby spotkało cię to co mnie - powiedziała z żalem.

            Zmarszczyłam brwi. Cudownie. Trafiła mi się ogarnięta chęcią zemsty wariatka. Wyglądało na to, że na razie nie mam innego wyjścia. Musiałam przystać na jej warunki. Nie żeby jakoś specjalnie mnie to cieszyło. Zgrzytając zębami z wściekłości, spytałam w miarę opanowanym tonem:

 - Co mam zrobić żebyś oddała mi brata w jednym kawałku?

 - Wszystko co ci powiem.

            Moje brwi wystrzeliły w górę ze zdumienia. Nie będzie mną dyrygowała jakaś rozwydrzona smarkula. Pochyliłam się do przodu i spojrzałam jej w oczy.

 - Wszystko?

 - Jak bardzo kochasz brata? – spytała, przyglądając mi się uważnie.

            Idiotyczne pytanie.

 - Bardziej od siebie samej.

 - To już chyba znasz odpowiedź – dodała z krzywym uśmieszkiem. Wyglądało na to, że cała ta sytuacja strasznie ją bawiła. W przeciwieństwie do mnie.

            Osunęłam się ciężko na siedzenie. Twarda laska, pomyślałam. Nawet powieka jej nie drgnęła kiedy to mówiła. Nie mogłam jej rozgryźć, choć podświadomie czułam, że nie była do końca przesiąknięta złem. W jej przeszłości musiało zdarzyć się coś, co…

 - Słuchaj, może załatwimy to tak. Oddasz mi brata, ja nie będę się mieszać w twoje sprawy i będzie po sprawie, co?

            W duchu liczyłam, że się zgodzi. Byłam głupia.

 - Mylisz, że uwierzę? Nie będę miała karty przetargowej – prychnęła.

 - Nie sądzisz chyba, że jeśli dam ci słowo, że zostawię to w spokoju, to od razu je złamię, co? Moje słowo honoru ci nie wystarcza?

 - Ludzie z honorem to w tych czasach rzadkość. A na szali stoi nasze życie. Nie zrobię tego.

            Powstrzymałam się od zgryźliwego komentarza, że życie mojego brata również stoi na szali i zamiast tego powiedziałam:

 - Do czego właściwie potrzebny jest ci mój brat? Jesteś Nocnym Łowcą. Nie wolno wam zabijać ludzi. Poza tym, Michael jest zwykłym człowiekiem nie demonem. Niczego nie zyskasz na jego śmierci.

 - Nie obchodzi mnie to całe Clave i jego zasady. Każdy Nocny łowca jest moim wrogiem.

            W tym momencie zaczęłam się zastanawiać dlaczego tak jest, ale przecież nie przyszłyśmy tu na babskie pogaduszki.

 - Jeśli przysięgnę, że będę trzymać się od tego z daleka, uwolnisz Michaela? – spytałam z nadzieją.

 -W krótce będziesz mi potrzebna. Wtedy zwrócę się do ciebie po przysługę. Jeśli ją spełnisz, oddam ci brata.

 - A jeśli nie?

 - Już nigdy go nie zobaczysz.

            I to mówiąc, dziewczyna wstała, nie zaszczycając mnie ani jednym spojrzeniem, i jak gdyby nigdy nic opuściła boks. Po jej wyjściu zacisnęłam dłonie w pięści i zaklęłam bezgłośnie w poczuciu bezsilności. Musiałam zacząć działać, i to szybko. Nie zastanawiając się nad tym co właściwie robię, opuściłam boks i chwiejnym krokiem opuściłam klub. W głowie huczało mi od różnych myśli i co chwila wyobrażałam sobie jak chwytam blondynkę i skręcam jej kark.

          Wciskając dłonie w kieszenie płaszcza, podeszłam do wolnej taksówki i kazałam się zawieźć na Harlem. O tej porze okolica była bardziej niż niebezpieczna, ale miałam to w nosie. Liczyło się tylko to, żeby za wszelką cenę odzyskać brata.

            Zadowolona z tego, że w końcu mam jakiś plan działania, wyskoczyłam z taksówki, rzuciłam kilka banknotów na tylne siedzenie i ruszyłam przed siebie szybkim krokiem.

         Za rogiem znajdował się „Róg Tęczowego Jednorożca”. Miejsce, w którym można było dostać najwymyślniejszą i najbardziej zabójczą broń jaka kiedykolwiek została wymyślona. Właściciel, Symeon Suursiga, zwalisty facet z wielkim brzuchem, imponującymi bokobrodami i wiecznie mętnym wzrokiem, stał za ladą i gdy tylko weszłam, posłał mi wściekłe spojrzenie. Zdumiewające było to, że traktował tak niemal każdego swojego klienta a mimo to jego sklep doskonale prosperował.

            Podeszłam prosto do lady, mrużąc oczy, bo poraził mnie koszmarny wzór w jaskrawożółte palemki na jego hawajskiej koszuli.

 - Potrzebuję athame z czarną rękojeścią i dōtanuki.

            Symeon rzucił mi podejrzliwe spojrzenie. Pewnie zastanawiał się po co mi ten arsenał. Mrucząc pod nosem jakieś obelgi, podszedł do gabloty po lewej i wyciągnął stamtąd wyżej wymienione przedmioty.

 - Ile? – spytałam. Położył broń na ladzie a ja wzięłam do ręki sztylet i zaczęłam go uważnie oglądać. Był idealny.

          Wymienił kwotę, a ja od razu sięgnęłam do kieszeni po gotówkę. Nawet jeśli się zdziwił, że ktoś może nosić przy sobie tyle pieniędzy, wcale tego po sobie nie pokazał.

            Zawinął oba pudełka w szary papier i przesunął po ladzie w moją stronę.

 - Tylko się nie skalecz – mruknął, odwracając się w stronę antycznej kasy.

            Uśmiechnęłam się pod nosem, opuszczając sklep. Symeon i jego zgryźliwe poczucie humoru.

            Jeśli ktoś tu się skaleczy, to na pewno nie ja.

                                                                         EricaNorthman