Aprilynne Nightmare - Prolog

 

- Pamiętaj, czego się nauczyłaś. Jeśli się boisz, wycofaj się teraz. Nic się nie stanie. – Mówił mi tata, kiedy staliśmy w starym magazynie i szykowaliśmy broń na demona. Już od tygodnia słyszano, że kręci się tu Ediolon.

-Nic mi nie jest, dam radę. – Uśmiechnęłam się. Kłamczucha, pomyślałam. Oczywiście, że się bałam! A kto by się nie bał? Pierwszy raz szłam na polowanie na takiego demona. Wcześniej to były mało myślące Pożeracze. Ale powiedziałam sobie, obiecałam, że będę odważna. Przecież jestem świetną łuczniczką i potrafię dobrze posługiwać się serafickimi nożami. Co złego może się stać?

- Świetnie. Idziemy. – Stwierdził. Poklepał mnie po ramieniu i zaczęliśmy obchodzić cały magazyn. Przez pierwsze parę minut nic się nie działo. Nagle zauważyłam kątem oka ruch pomiędzy kartonami. Wyciągnęłam rękę w stronę taty żeby złapać go za kurtkę i powiedzieć mu o tym. Spojrzałam przed siebie i zamarłam. Byłam sama.

- Tato? – Wyszeptałam. Cisza. Przestraszyłam się jeszcze bardziej. Nagle usłyszałam huk. Pobiegłam w tamtą stronę.

- Tato? – Powiedziałam głośniej. Kap. Kap. Kap. Odwróciłam głowę w bok, w stronę, z której dobiegał odgłos. Krzyk zamarł mi na ustach. Zobaczyłam tatę z podciętym gardłem i raną od noża po lewej stronie torsu. Leżał na kartonach, a krew skapywała na podłogę.

- Tato! – Krzyknęłam i podbiegłam do niego. Nie. Nie. Nie. Padłam na kolana. Usłyszałam chichot i spojrzałam w stronę drzwi. Przez łzy zobaczyłam zakapturzonego mężczyznę. Uśmiechał się, a w ręku trzymał fiolkę z krwią. Gdy uciekł podniosłam się i chciałam go dogonić, lecz po paru krokach znów padłam na kolana. Skuliłam się i zaczęłam płakać.

Farfaix